ठ्याक्कै २४ सय परेको थियो यसको मूल्य । पाँच वर्ष अघि । एक किसिमले महाभारत परेको थियो मलाई त्यति पैसा जुटाउन । जागिर थिएन । भर्खर आई.एड् सकेर बि.एड्मा भर्ना भएको थिँए । सबै कुराको लागि घरकै भर पर्नु परेको थियो । ०६३ सालको कुरो हो । एकजना पत्रकारको हातमा देखेपछि मैले छक्क परेर हेरेथेँ यसको मित रेर्कडरलाई ।
मलाई पनि त्यस्तै रेकर्डर किन्ने धुन चल्यो । पैसो थिएन । आइडिया लगाँए ४ महिनासम्म । घरमा कहिले सर्ट किन्न भनेर पैसा माँगेँ । सर्ट किनिन पैसा जोगाएर राखेँ । अर्को महिना पाइन्ट किन्नुप¥यो भनेर फेरी पैसा मागेँ, पाइन्ट किनिन, पुरानै लगाइरहेँ । कहिले जुत्ता किन्नुप¥यो भनेँ, कहिले के किताब किन्नुप¥यो भनेर मागेँ त कहिले जाँच फिस तिर्ने बेला भयो भनेर बढी पैसा मागेँ । जे होस मैले पुरानै कपडा लगाइरहेँ, घरमा जाँदा जहिले पनि ढाँटे, नयाँ लुगा मैलो भएर नलगाएको हो आदी इत्यादी भनेर, पाँच महिना पछि न्यूरोड पुगेँ । र किनेँ यो फुच्चे रेर्कडर, चक्का पनि कति सानो... छक्क परेँ । अनि सुरु भयो रेडियोमा बोले झैँ बोल्ने अभ्यास, कहिले कबिता, गजल भनेर रेकर्ड गर्ने, कहिले साथीहरुसँग अन्र्तवार्ता लिने, कहिले जे मनमा आँउछ त्यही भनेर रेर्कड गर्ने अनि सुन्ने । एक किसिमले भन्ने हो भने रेर्कडर त खेलौना नै सावित भयो । न त्यसको वास्तविक प्रयोग हुनु । जतिबेला जे मन लागेको छ त्यही भनेर करायो, ब्याट्रीको सत्यानास मात्र । कहिले काँही कुनै आफूजस्तै केटाकेटीले आयोजना गरेको साहित्यिक कार्यक्रममा यही पुन्टे रेर्कडर बोकेर जान्थेँ उनीहले भनेको गीत गजल र कबिता रेर्कड गर्थेँ र त्यहीँ साहित्यको कार्यक्रम चलाएको भान पार्थेँ । न रेडियो बज्नु, न के हुनु , तात्तो न छारो । रेर्कड गरिसकेपछि सबैलाई सुनाईदिन्थेँ । उनीहरु पनि छक्क परेर आफ्नो स्वर सुन्न मलाई घेरा हालेर चाख लिन्थे । अरु केही हुन्नथ्यो । ब्याट्री सकिन्थो हरेक दिन । केही हुन्थ्यो त मात्र आत्मसन्तुष्टि, आत्मरति ।
०६४ सालमा एउटा ठग एफ.एमको फेला परेँ । अन द जब ट्रेनिङका नाममा कुनै तालिम नदिइकन त्यसले घरको एउटा खसी र मेरो बाको रेडियोमा छोरो बोलेको सुन्ने सपनालाई खाइदियो । सानो फुच्चे न थिँए त्यतिबेला, पत्यायनन् मलाई, (त्यसबेला भोगेका भोगाइहरु सम्झँदा दुख लाग्छ । उसो त विगतमा रेडियोका लागि गरिएका दुःख, भोगाईहरुका, रोचक कथाहरु पनि छन्, त्यस बेलाको दुःख, संघर्ष लगायत यसबारेमा,...कुनै दिन समय आएपछि लेख्नुपर्ला) २ ओटा कार्यक्रम चलाएर हिडेथेँ त्यहाँबाट । यही रेर्कडर प्रयोग गरेको थिँए । मेरो जिबनको पहिलो अन्र्तवार्ता लिएको थियो यही रेर्कडरले । पशुपतिनाथको बृद्धाश्रममा रहेकी बृद्धा लक्ष्मीदेवि थापाले आफ्नो जिवनकथा रुँदै रुदैँ बताउँदा आफूले पनि आँशु झार्दै प्रश्न सोधेको पनि यसैलाई थाहा छ ।
म जहाँ जाँदा पनि यसलाई झोलामै बोकेर हिडिँरहन्थेँ । तर यसको औपचारिक कुनै काम थिएन ।
समय बदलिँदैँ गयो । म पनि पत्रकारिता सम्बन्धी उच्च शिक्षा लिन थालेँ । पछि पो थाहा पाँए । यो मोरो त एनालग रेर्कडर पो रहेछ ।
सूचना प्रविधिको उच्चतम विकास र डिजिटलाइजेसनका कारण अब एनालग प्रविधि मृतप्राय भएको छ । अहिले त्यस्तै भएको छ मलाई । पहिला जस्तै मनमा हुटहुटि चलेको छ । एउटा डिजिटल रेर्कडरको । अहिले भने लगभग २० हजार जति चाहिएको छ एउटा सामान्य खालको डिजिटल रेर्कडर किन्न । एक दिन किनिनेछ अब मनमा सोचाई आइसकेपछि । यद्यपी एनालगको कुनै प्रयोग नभएपनि मलाई यसको माया भने उत्तिकै लागिरहेको छ ।
