ब्लगमा नलेखेको धेरै भयो ।
अब त चैत्र पनि लाग्दैछ । कत्ति छिट्टै जान्छ है यो समय । हिजो जस्तै लाग्छन सारा विगतहरु । यात्रा गदै जाँदा समय बितेको पनि पत्तै नहुने रहेछ । चैत्र पछि त फेरी बैशाख पनि आइनै हाल्नेछ । समयलाई लगाम लगाएर हिड्नेहरु नै संसारमा सफल हुन्छन रे । जसले समयलाई आफ्नो वशमा पार्न सक्दैन त्यो विना अर्थ जिन्दगीमा सकिएर जान्छ रे भन्छन भन्नेहरु त ।
घर गएको थिँए ।
घरमा आरु फूलेको थियो । म दुई कक्षामा पढ्थेँ त्यतिबेला । स्कूलबाट फर्केर आँउदा बाटोमा कान्छी औला जत्रो सानो बिरुवा भेटेको थिँए । त्यो त अहिले ठूलो रुख भएको छ । असाध्यै खुसी छ । उसका प्रत्येक हाँगा–हाँगामा खुसीहरु फूलेका छन् । उ आकासतिर हेरर अझै अग्लिन खोज्दै छ ।
उ एकै ठाँउमा नै उभ्भिरह्यो । एकै ठाँउमा बसेर घाम पानी सहिरह्यो । दुःखमा–सुखमा । हुरीमा–आँधीमा ।
अहिले अग्लिएर मनै लोभ्याउने गरी हाँसीरहेछ त्यो आरुको बोट ।
मानिस ।
मानिस आरु झै एकै ठाँउमा बसेर किन हाँस्न सक्दैन । मान्छे आरु फुलेझै किन हाँस्न सक्दैन । किन त्यसरी नै रमाउन सक्दैन् ? मान्छे अरुको प्रगतिमा पनि निरास हुन्छ, आफ्नै असफलतामा पनि निरास हुन्छ । मानिस चारतिर कुदिरहन्छ, दगुरीरहन्छ । अरुले के गरिहेछ, चियोचर्चो गरिरहन्छ । अरुले उनीहरुको बारेमा सफलताको कुरा ग¥यो निराश हुन्छ, फेरी असफलताको वा निराशाजनक कुरा सुन्न पायो भने खुसी हुन्छ ।
उफ्स.........................................................................................................
आरु र मान्छेमा कत्ति फरक छ कत्ति ।
२०६८ फाल्गुन २८
ल्लितपुर
